Introductie

3 Februari 2024: nav. de enthousiaste verhalen over “Artphy” van één van de deelnemers van het collectief hebben wij contact opgenomen met Artphy Wij wilden meer weten over het ontstaan, de visie en missie van Artphy. En zo zaten wij op een zaterdag in februari rond de tafel met de eigenaren, Jan Willem Kok en Janke Westra,

”Verwondering is het begin
van alle wijsheid

Aristoteles

Een relatief nieuwe kunstruimte in Wessinghuizen. Jan Willem Kok en Janke Westra vertellen over het mooie Wessinghuizen, vooral het weidse uitzicht rondom is uniek. De stad is ver weg, dus ook de activiteiten zoals kunst, filosofie, en meditatie verteld Kok . En zo ontstond in 2011 het plan voor Artphy – “Art” voor kunst en “Phy” voor filosophy. De lat ligt hoog en de plannen zijn ambitieus. Kunst van hoge twaliteit, een meditatieruimte, een café, vergaderruimte, hotelkamers en een atelier. Uiteindelijk moet het er allemaal komen, naast regelmatige exposities en lezingen. De ruimte werd in 2017 in gebruik genomen, maar alles is nog in ontwikkeling.

Door het raam naar buiten zien wij een houten gebouw. Janke Westra vertelt enthousiast over het paviljoen “Performing-Space”. Het is ontwikkeld door Daniëlle van Vree en Aart Jilesen. Een ruimte die uitnodigt tot ontmoetingen waarin de relatie van de mens tot zijn omgeving en de ander wordt bevraagd. Performing Space staat voor twee dingen: het is de ruimte waarin je optreedt maar ook letterlijk de optredende ruimte.

​Het paviljoen is een open constructie die refereert aan verschillende functies, maar de ruimte niet definieert. Door verschillende toevoegingen, zoals schuifpanelen en -ramen, kan de ruimte transformeren van een gesloten ruimte naar een open ruimte, waar de buitenwereld zich niet of geleidelijk ontvouwt. Het staat op een prachtige plek, met rondom uitzicht op de grote tuin van Artphy, met vele bijzondere bomen en de natuurlijke vijver. Grenzend aan de meanderende Ruiten Aa.

Het paviljoen is grotendeels gefinanciëerd via crow-founding en gerelateerd aan de expositie ‘Verteerbaar’. Tijdens deze expositie heeft Danielle meerdere performances ‘Grond Houding’ gegeven over het belang van een gezonde bodem voor o.a. peulvruchten in relatie met de eiwittransitie.

Wij vertrekken voor een rondleiding door het gebouw. Bij de tentoonstellings ruimte valt ons de enorme hoogte op van 10 meter . De ruimte is nog ruw, met een spannende diepliggende ruimte waarin je kunt afdalen. Het doet denken aan de hippe industrieéle popup ruimtes waar ook de hedendaagse kunstenaars gebruik van maken, een ruwe parel in het Noorden. Dat maakt indruk. Maar Jan Willem Kok zegt, deze ruimte moet toch nog wel het een en ander aan gebeuren, we merken in de praktijk dat er bv. opslagruimte moet komen, en de lage ruimte daar staat nog veel grondwater in, maar misschien juist voor kunstenaars interressant om gebruik te maken van het grondwater in die ruimte. Als je hier eens weer komt dan kan er zomaar wat veranderd zijn, een trap toegevoegd, wat muren geschilderd, enz. Het zal ons blijven verrassen.

Buiten proeven we de sfeer van een nog kaal landschap verbonden met het prachtige beekdal de RuitenAa. Juist door de de kaalheid van de wintermaand valt de slingermuur op welke zijn weg lijkt te zoeken in de bebossing.. Het doet denken aan de historie van slingerende muren die er in Groningen en Friesland bij de Borgen en landgoederen staan. Een slingermuur waar tegen fruitbomen werden geplant, welke zorgden voor een grote opbrengst omdat de muur warmte vasthield als de zon warmte leverde. Maar ook denkend aan de kunstenaar en tuinarchitect Louis Leroy, welke afgedankte stenen van allerlei soorten en maten tot bouwwerken stapelde. Bouwwerken waar de natuur zijn gang gaat en tot een eenheid vormt. Inwoners van Wessinghuizen zijn deze slingerende muur aan het opbouwen. Het maakt een mooie verbinding met de meanderende beek in het achterland. De muur is opgebouwd door enkele dorpbewoners en dat is juist wat Kok en Westra voor ogen hadden, kunst en filosofie en de verbinding met het landschap, het dorp en zijn inwoners.

Als wij vertrekken naar het MOW zien wij langs de weg een kunstwerk van Peter Vink langs de Kempkenbosweg een sculptuur dat als een transparant panorama het landschap van Wessinghuizen aftast. Het metalen raster heeft 1495 mazen en hierin zijn circa 1100 met de hand gegoten glaasjes geplaatst. Deze glaasjes zijn daarom uniek in dikte, reliëf en transparantie.  Als je bijvoorbeeld door het kunstwerk heen naar de akkers kijkt vanaf één specifiek standpunt, zie je dat er één rij in het raster is opengelaten, die lege rij kan corresponderen met de weg die je er doorheen ziet en refereert tevens aan de horizontale eigenschappen van het landschap. 

Langs dezelfde weg staat aan de rand van het bohet kunstwerk Dialoog van Hugo Duchateau. Een groep raven met gouden kroontjes staan op palen. Ze lijken in gesprek te zijn, een dialoog gesymboliseerd door de lijnen tussen hun bekken. Aan de voet van het kunstwerk is helmgras geplant – een voorbode van aanpassen aan klimaatverandering

MUSEUM WESTERWOLDE

In het MOW heeft het collectief zijn 10 jarig jubileum gevierd met de tentoonstelling “Sporen” . Sinds die tijd volgen wij hun tentoonstellingen en programmering. De tentoonstelling “Duuster” waaraan een voormalig deelnemer van het collectief meedeed was ook een van de redenen.

Duuster: voert je mee naar duistere vergezichten, schaars licht, nachtelijke tinten en de stilte van het leven buiten de dag. De maan zien door de ogen van de kunstenaar in al haar facetten. Als collectief nemen wij een duik in het donker van het Groninger land. Wij duiken in  “Duuster” dieper in de menselijke en symbolische betekenissen van het donker. Wat kan het daglicht niet verdragen en welke geheimen huizen in de schaduwen. Momenten wanneer het donker onze kwetsbaarheid omhult en wanneer het juist het decor voor vrolijkheid is.

De deeknemende kunstenaars verkennen het donker in tekeningen, foto’s, installaties, beeld en geluid, schilderijen en meer.

Boven, v.l. naar r. , poster, x , Nienke Bruinsma

Onder,v.l.naar rechtsChris Adriaan, Ra van der Hoek, Annemarie van Buuren

Een half jaar werkte kunstenaar Marijk Gerritsma aan dit ‘Nachtboek.’ Ze schreef, fotografeerde, maakte nachtelijke uitstapjes, tekende, dwaalde rond op internet en vond al lezend mooie zinnen over de nacht, het duister en de schemer.Alle ervaringen gaf ze een plek in een boekje van slechts 12 x 12 cm, het was uiteindelijk zo dik dat het als een waaier openstond. Steeds bracht de nacht Marijk bijzondere momenten. Af en toe kwam ze haar nachtboek tijdens de tentoonstelling even aanvullen.

Marijk Gerritsma, “Het Nachtboek”.

Ingeborg Entrop, voormalig deelnemer aan het collectief 6kmperuur10mdiep was een van de deelnemende kunstenaars.

Ingeborg: Als wetenschapper benaderde ik de natuur met exacte meetinstrumenten. Met de verkregen data heb ik bijgedragen aan de constructie van theoretische modellen die natuurverschijnselen beschrijven. Sindsdien ben ik geïntrigeerd door de mimetische aard van die theorieën en andere verhalen waarmee we de wereld waarin we leven proberen te begrijpen. Hoewel mimesis in veel verschillende vormen voorkomt – van mythen tot modellen – lijkt het een fundamenteel aspect van de menselijke natuur te zijn. leven.

Als kunstenaar verken ik nog steeds mijn omgeving, nu door te luisteren en gebruik te maken van geluid en geluidsgerelateerde hulpmiddelen. Ik luister naar lokale geluiden en (geschiedenis)verhalen, ik werk met veldopnames en ik eigen mij mimetische verschijnselen toe uit zowel taal als muziek, zoals onomatopee, partituren of compositietechnieken als canon of fuga. Met opgenomen materiaal componeer ik sonische reflecties van mijn omgeving waardoor ik er een plek in kan vinden – meer dan welk abstract model dan ook zou kunnen bereiken. Op die manier onderzoek ik het ruimtetijdcontinuüm van mijn eigen bestaan ​​en dat van (ons) wezen in het algemeen, in de hoop een antwoord te vinden op de onderliggende vragen: wat is plaats, wat is aanwezigheid? Ingeborg Entrop

In het donker ontkiemt de verbeelding en slaat de fantasie geregeld op hol. Al sinds mensenheugenis proberen we daarom het donker te temmen met vuur en kunstlicht.

Maar met al dat licht verdrijven we niet alleen de duisternis, ook de verbeelding sterft er langzaam door uit.

Op één van de donkerste plekken in Groningen, de kwelders bij Noordpolderzijl, luisterde Ingeborg Entrop ’s nachts naar de overgang van de winter- naar de zomertijd.

De geluidsanimatie Nót|t vangt dat dubbel donkere moment.

We sluiten de dag af, napratend over de indrukken die waarde hadden