De schoonheid en resten uit dit of dat verleden. Pauline Kick onderzoekt tijdens haar wandelingen de getijden gebieden. Vooral dichtbij huis, het Friese Wad. Daar hoort ook het eiland Schiermonnikoog bij. De zee, eb en vloed, ziet zij als een levensader zoals wij als mens ook een levensader hebben. De mens is een met de natuur en toch ook bedreigend voor de natuur waarbij het vele vragen op roept. Het stuivertje wisselen voor ons een spel lijkt te zijn tussen de relatie met de natuur en de mens. Genieten van de schoonheid, de stilte , de rijkdom van dat wat het brengt maar ook wetend dat de zee bijdraagt voor 70% zuurstof. Naast de menselijke warme relatie met de nauur, plegen wij ook allerlei ingrijpende aanslagen op de natuur, o.a. ten behoeve van de economie en overcomsuptie. Wij lijken te denken dat wij boven de natuur staan, en zelfs de getijdengebieden als koopwaar zien. Maar ook een zee, of het dieren- en plantenleven,het zuurstof wat het levert is niet te koop. Die ruimte probeer ik te beschermen door een klein steentje uit te werpen over de schoonheid van het getij met een klein prikkelend randje om over na te denken.
“Er is geen tij(d) . Of is er niets dan tij(d)”
Introductie 